Habang patuloy
sa pag-ikot ang mundo ay patuloy din ang paggulong ng buhay ng tao. Oo, ang
buhay ay parang gulong, patuloy ito sa pagsulong tungo sa itinakdang panahon na
inilaan ng Poong Maykapal. Ang bawat buhay ng tao ay may hangganan, may
limitasyon at may nais na tuparin. Kahit sino man na nagpatuloy sa
pakikipagsapalaran sa mundong ibabaw ay may hangganan. Ikaw maging ako ay may
nais tuparin sa itinakdang panahon.
Dahil
ganito ang buhay ng tao, patuloy tayong tumutuklas kung ano ang magiging
landasin natin sa pagdating ng panahon. Maging ako, sa murang edad na ito ay
sinimulan ko nang tuklasin kung ano ako sa pagdaan ng panahon. Kahit sa murang
edad at murang isipan ay sinimulang kung nang daanan ang nakalaang landas ng
aking buhay. Naitatanong ko marahil sa aking sarili sino ako pagkaraan ng
sampung taon? Sa panahong yakap ko na ang ika-23 taon ng aking buhay.
Wala
nang makapantay sa kaligayang matatamo sa buhay kung abot mo na ang iyong
pangarap. Ang pangarap na binubuno mo sa higit-sampung taong sa pag-aaral. Ito
ang pinaghihirapan ng ating mga magulang ang kayamanang hindi mananakaw kahit
sinuman. Oo, ako’y isa nang profesyunal na agap na ang diplomang inaasam-asam.
Ito na ang panahong makatitindig na ako sa aking sariling mga paa. Mayroon na
akong sariling pantostos sa sariling pangangailangan At ito ang landas na aking
inaasam-asam.
Maitatanong
ninyo marahil kung ano na ako pagkalipas ng sampung taon. Sa pagdating ng
panahon na ito ako ay isa ng mapaglingkod na titser. Ito ang profesyong
kinaluluguran ko at maging sa ibang tao. Isa itong trabaho na naghuhulma sa
pagkatao ng isang tao. Ito ang naghahanda sa magandang kinabukasan ng mga
kabataang Pilipino. Sa sspanahon na ito ako ay nagtuturo sa isang pampublikong
paaralang pang-elementarya. Tuwang-tuwa ako sa aking paglilingkod sa mga batang
may murang kaisipan at ito ang nagpapaligaya sa akin at maging sa aking mga
magulang dahil yakap ko ang kanilang pangarap.
Pagdating
ng panahon na ako’y nasa ika-23 taon nang aking buhay, ako’y hindi ko lang abot
ang aking pangarap sa pag-aaral at pagkakaroon ng trabaho kundi maging sa
pagtupad ng aabuting pangarap ng aking mga kapatid. Pagdating ng panahong ito
ay tutulungan kong matupad din ang mga pangarap ng aking mga kapatid. Dahil
palagi sa aking isipan ko na kung hindi dahil sa kanila, sa kanilang gabay at
pangangaral, ay hindi ko nakamtam ang tagumpay ko ngayon. Hindi lang suportang
moral ang kanilang ibinigay sa akin kundi maging sa finansyal na paraan dahil
nagsikap din sila upang matustusan lang aking pag-aaral. At ngayon abot ko na
ang langit, panahon ko naman upang masuklian ko ang aking kanilang pawis ng
paghihirap. Tutulungan ko silang makamtan din ang kaginhawaan na aking
tinatamasa ngayon. Ibabalik ko sa kanila ang suportang moral at maging
finansyal, buo man o bahagi ng abot ng aking kakayanan.
At
higit sa lahat, ang pinakaimportante sa aking buhay ay iyong mapaglingkuran ko
ang dalawang tao na nagbibigay sa akin ng magandang kinabukasan at ito ang
aking pinakamamahal na mga magulang. Sinabi ko sa aking sarili na kapag abot ko
na ang tagumpay ay susuklian ko sila sa lahat ng kanilang ibinigay sa akin.
Hindi ko man mapantayan ang kanilang nagawa ay sisikapin kong maibahagi ko rin
sa kanila ang kanilang naipunla sa aking pagkatao. At ito na nga, tumubo na sa
aking puso at isipan ang binhi na kanilang itinanim at panahon na upang anihin
ito at maipalasap sa kanila ang katas ng tagumpay. Ibibigay ko sa kanila ang
mga bagay na kanilang inaasam-asam noon
at mga bagay na hindi nila
naisakatuparan dahil inuna pa nila ang aking kinabukasan.
Kahit
abot ko na ang tagumpay ay patuloy at patuloy pa rin ang pag-ikot ng mundo at
maging ang pagsulong ng gulong ng buhay upang tupdin ang iba pang nakalaan sa
aking buhay. Dadaanan ang landas na nakalaan sa aking buhay upang maabot ang
naghihintay na kapalaran ng aking buhay na inihanda ng Poong Maykapal. At kung
darating man ito, ako ay mananatiling ako at hindi makakalimutan kung sino ako
sa nakaraang panahon dahil ito ang ipunla ng aking magulang sa aking puso at
isipan.
No comments:
Post a Comment